Arpino, Giovanni, pisac, pjesnik i novinar (Pula, 27.I.1927. - Torino, 10.XII.1987.).

Otac Tomaso, Napolitanac, bio je profesionalni vojnik i obitelj se često selila, pa iz Pule ubrzo odlazi u niz mjesta sjeverne Italije - Novi Ligure, Saluzzo, Piacenza. Nakon kapitulacije Italije 1943. nastanjuju se u Brau, u Pijemontu, rodnom mjestu majke Maddalene Bercia. Tu je završio licej, a pod očevim pritiskom upisao je u Torinu pravo, ali se ubrzo prebacio na književnost te je 1951. diplomirao na Filozofskom fakultetu temom o Jesenjinu.

Već 1952. izlazi mu prvi roman Sei stato felice, Giovanni u kojem opisuje djetinjstvo u Brau. Ženi se 1953. i seli se u Torino gdje radi u izdavačkoj kući Einaudi. Istovremeno počinje novinarsku karijeru surađujući u listu Il Mondo. Početkom 1960-ih surađuje u dnevniku Il Giorno, a krajem istog desetljeća okreće se sportskom novinarstvu (bio je veliki navijač torinskog Juventusa) i zapošljava u dnevniku La Stampa. Kasnije će pokrenuti i časopis Il Racconto u kojem će objavljivati priče domaćih i stranih pisaca.

U romanima piše o radničkoj i malograđanskoj sredini, psihološki i moralno kompleksnim situacijama, nespokojnim pojedincima razapetim između privatnog i javnog, u početku neorealističkim stilom, kasnije i naturalističkim, krećući se u širokom rasponu od elegičnog pisanja do ironije i groteske. Bio je plodan autor brojnih romana: Gli anni del giudizio (1958.), La suora giovane (1959.), Un delitto d'onore (1961.), Una nuvola d'ira (1962.), L'ombra delle colline (1964., nagrada Strega), Un'anima persa (1966.), Il buio e il miele (1969., nagrada Moretti d'oro), Randagio è l'eroe (1972., nagrada Campiello), Domingo il favoloso (1975.), Il fratello italiano (1980., nagrada Super Campiello), Il contadino Genè (1982., nagrada Cento), La sposa segreta (1983.), Passo d'addio (1986.), La trappola amorosa (postumno 1988.). Objavio je zbirke priča La babbuina e altre storie (1967.), 27 racconti (1968.), Un gran mare di gente (1981.) te zbirke pjesama Dov'è la luce (1946.), Barbaresco (1954.), Il prezzo dell'oro (1957.), Fuorigioco (1970.), Bocce ferme (1982.), a pisao je i za djecu: Rafè e Micropiede (1959.), La mille e una Italia (1960.), L'assalto al treno e altre storie (1966.). Izvedene su mu dvije komedije: L'uomo del bluff (Milano 1968.) i Dona amata dolcissima (Torino 1969.).

Prema njegovim romanima (La suora giovane, Un'anima persa) napravljeni su scenariji za filmove, a najpoznatiji je Miris žene, po romanu Il buio e il miele (Profumo di donna, 1974., s Vittoriom Gassmanom, režija Dino Risi, i kasnija američka verzija Scent of a Woman, 1992., s Alom Pacinom koji je za tu ulogu dobio Oscara, režija Martin Brest).

U Brau njegovo ime nose trg i kulturni centar.